Μηλιές

Τρια-τέσσερα εστιατόρια, δύο-τρια καφέ-μπαρ, ένα-δύο καταστήματα με είδη δώρων, και πολύ πράσινο, τρεχούμενα νερά, καλντερίμια, και όμορφα εξοχικά σπίτια που γεμίζουν με κόσμο στις γιορτές, τα Σαββατοκύριακα και το καλοκαίρι. Γι’ αυτό αγαπάμε τις Μηλιές. Γιατί παρά τα κύματα τουριστών που το κατακλύζουν, παραμένει ένα χωριό στραμμένο στον εαυτό του. Όμως έτσι δεν είναι το Πήλιο; Μικρά χωριά που υποδέχονται εκατοντάδες επισκέπτες, αλλά που όμως δε ζουν και αναπνέουν γι’ αυτούς και που εκτός από τα αναρίθμητα αυτοκίνητα με αθηναϊκές πινακίδες τίποτα άλλο μέσα στο χωριό δε φωνάζει "τουριστικός προορισμός." Γι’ αυτό και τα χωριά του Πηλίου είναι ένα σπάνιο δώρο για τον επισκέπτη. Γιατί παραμένουν αναλλοίωτα και αυθεντικά. Παραμένουν χωριά.

Η ιστορία των Μηλεών είναι πολυτάραχη. Οι πρώτοι κάτοικοι λέγεται ότι έφυγαν κυνηγημένοι από το χωριό Μηλιές της Εύβοιας. Ο φόβος των πειρατών τους οδήγησε στις δυσπρόσιτες πλαγιές του Πηλίου. Εδώ μετέφεραν εκτός από τη ζωή τους και το όνομα του χωριού τους. Τον 18^ο αι. οι Μηλιές υπήρξαν η γενέτειρα τριών σπουδαίων ανδρών. Ο Άνθιμος Γαζής, ο Δανιήλ Φιλιππίδης και ο Γρηγόριος Κωνσταντάς, σημαντικές προσωπικότητες του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, οραματίστηκαν ένα χωριό ελεύθερο και στις αρχές του 19^ου αι. προχώρησαν στην ίδρυση Ανώτερης Σχολής που ονόμασαν «Ψυχής Άκος». Το 1821 οι Μηλιές ήταν το πρώτο χωριό του Πηλίου που κήρυξε την Επανάσταση. Η σημαία της Επανάστασης που ύψωσε ο Άνθιμος Γαζής στην εκκλησία των Ταξιαρχών φυλάσσεται σήμερα στη βιβλιοθήκη του χωριού μαζί με δεκάδες άλλα ιστορικά κειμήλια. Ανάμεσά τους μια φωτογραφία του 1903 με όλους τους κατοίκους του χωριού να ποζάρουν στην πλατεία, κοντά δυόμιση χιλιάδες, για να γιορτάσουν τα εγκαίνια της σιδηροδρομικής γραμμής. Τις χαρούμενες μέρες όμως και πάλι διαδέχτηκε η ανασφάλεια, καθώς το 1943 το μεγαλύτερο μέρος του χωριού κάηκε από τους Γερμανούς ναζιστές.  

Σήμερα, οι Μηλιές έχουν γίνει το καταφύγιο πολλών "celebrities" που αγόρασαν σπίτια στο χωριό και απολαμβάνουν τους χαλαρούς ρυθμούς της ζωής στο Πήλιο.Το χωριό έχει να προσφέρει πολλά τόσο στον εφήμερο επισκέπτη όσο και σε αυτόν που διαμένει εδώ για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Η τοποθεσία είναι εξαιρετική αφού από ‘δώ όλα είναι γρήγορα προσβάσιμα: ο Βόλος, οι παραλίες του Ανατολικού Πηλίου, τα παραθαλάσσια γραφικά χωριά του Παγασητικού, τα μεγάλα κεφαλοχώρια του βουνού, τα μοναστήρια, τα περιπατητικά μονοπάτια. Το αγαπημένο τρενάκι του Πηλίου, ο Μουτζούρης, τερματίζει στο σταθμό των Μηλεών και η διαδρομή είναι ειλικρινά καλύτερη απ’ ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί. Γρήγορες εναλλαγές τοπίου, πετρόκτιστες τοξωτές γέφυρες, ελαιώνες, ήσυχες αμμουδιές, καταπράσινα φαράγγια, αγρότες που δουλεύουν στα χωράφια, σκοτεινά τούνελ, πελώριοι τοίχοι αντιστήριξης στις πλαγιές του βουνού, σπηλιές, πηλιορείτικα αρχοντικά. Ακόμη και ο ίδιος ο σιδηροδρομικός σταθμός είναι ένα αξιοθέατο με τη χειροκίνητη μηχανή αναστροφής του τρένου και το μισογκρεμισμένο νερόμυλο πιο δίπλα. Η εκκλησία στην πλατεία του χωριού μαγεύει με τα μυστικά της αρχιτεκτονικής της και την αφηγηματικότητα των τοιχογραφιών της που σαν κεντρικό θέμα έχουν τη ματαιότητα του πλούτου και της εξουσίας. Βόλτες με άλογα στα καλντερίμια γύρω από το χωριό, περίπατοι πάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές, rappelling στη μεταλλική γέφυρα του Εβαρίστο ντε Κίρικο και η διαρκής αναζήτηση της σπηλιάς του Κενταύρου Χείρωνα είναι μερικές μόνο από τις αγαπημένες ενασχολήσεις εκείνων που είχαν την τύχη να γνωρίσουν τις Μηλιές.