'Αγιος Γεώργιος

Αν το Πήλιο είχε βασιλιά, ο θρόνος του θα ήταν στον Άγιο Γεώργιο. Μεγαλόπρεπο χωριό που το χειμώνα στέφεται με το φεγγάρι που ανατέλει ακριβώς πίσω του και το καλοκαίρι λιάζεται τεμπέλικα πάνω στην κορυφογραμμή απολαμβάνοντας το δροσερό αεράκι του βουνού.

Η δυτική πλευρά του χωριού ορίζεται από το επιβλητικό μοναστήρι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Εδώ, οι μοναχές αγαπούν να συναναστρέφονται με κόσμο. Η ζεστή τους φιλοξενία, τα κεράσματα καφέ και γλυκών, τα χειροποίητα προϊόντα που μπορεί κανείς να αγοράσει στην έκθεση, κάνουν τους ντόπιους να επισκέπτονται το μοναστήρι σε κάθε ευκαιρία και τα τουριστικά λεωφορεία να σχηματίζουν ουρές μπροστά στην αυλή του. Η θέα και οι τοιχογραφίες του 15^ου αιώνα στο παλιό καθολικό αποζημιώνουν και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη.

Λίγο πιο πέρα από τη μονή, ένα παλιό αλώνι μετατράπηκε στη δεκατία του 1990 σε υπαίθριο λιθόκτιστο θεατράκι. Εδώ, τα καλοκαιρινά βράδια γεμίζουν από μουσικές και ολόγιομα φεγγάρια. Εμπειρία δυνατή που μένει αξέχαστη σε όποιον έχει την τύχη να τη ζήσει.

Στα ανατολικά, το χωριό τερματίζει στη Ράχη, ένα «πελώριο πανεποπτικό μπαλκόνι» μέσα στα πεύκα, που κάποιες χρονιές λειτουργεί σαν καφέ-μπαρ και άλλοτε ως χώρος μουσικών και πολιστικών εκδηλώσεων.

Στη μέση του χωριού βρίσκεται η πλατεία με τις ταβέρνες και τα πλατάνια. Απέναντι ακριβώς στέκεται το Δημοτικό Μουσείο Γλύπτη Νικόλα. Ο καλλιτέχνης που φιλοτέχνησε το χάλκινο ομοίωμα της Αργούς που κοσμεί την οδό Αργοναυτών στο λιμάνι του Βόλου, κατάγεται από τον Άγιο Γεώργιο και ευεργέτησε το χωριό με πολλούς τρόπους.

Πυργόσπιτα, πηλιορείτικα αρχοντικά, και νεοκλασικά σπίτια στολίζουν τα δρομάκια του χωριού. Κάποια από αυτά έχουν μετατραπεί σε καλαίσθητους ξενώνες καθένα με ιδιαίτερο ύφος και χαρακτήρα. Στις αρχές του 20^ου αιώνα, αρκετοί Αγιωργίτες έφυγαν στα ξένα, έκαναν περιουσίες, επέστρεψαν και έχτισαν τις εξοχικές τους κατοικίες στο νεοκλασικό στυλ της εποχής. Εκείνη την περίοδο, ο Άγιος Γεώργιος θεωρούνταν το «Παρίσι του Πηλίου». Σήμερα, το χωριό διατηρεί κάτι από τον παλιό ελιτίστικο αέρα του, ταυτόχρονα όμως παραμένει ανεπητίδευτο και προσιτό.

Ο Αϊγιώργης, όπως αποκαλούν το χωριό οι ντόπιοι, δεν χρειάζεται να βάλει τα δυνατά του για να εντυπωσιάσει. Όταν βρίσκεσαι εδώ, είναι σαν να περπατάς στον ουρανό.